ساختمان آلومینیوم؛ پاسـاژ وحشت!ساختمان آلومینیوم، ساختمانی تجاری 13 طبقه با اسکلت فلزی و شبیه پلاسکو در خیابان جمهوری است. این ساختماندر حالی گشایش یافت که هنگام ساخت سومین بنای بلندمرتبه و دارای آسانسور در ایران بود.
مساله فراموش شده ساخت و سازها در تهران ودیگر شهرهای کشور است.هیچکس فک نمیکرد ساختمان پلاسکو ساختمانی که با قدمت و استحکام فراوان روزی که دومین برج تهران بود دیگر نباشد ساختمانی که در داغی که هرچه زمان بیشتری از آن می گذرد، بیشتر رنگ و بوی افسوس به خود می گیرد. این روزها اما حال ساختمان های زیادی در پایتخت که مشابه پلاسکو هستند هم خوب نیست.
یکی از این مراکز تجاری مهم که چندان حال و روز خوبی ندارد، «ساختمانآلومینیوم» است. ساختمان معروف و پرترددی که به عنوان یکی از مراکز عمده عرضهکننده لوازم خانگی، قطعات و لوازم یدکی این صنعت به شمار میرود. این ساختمان و چند ساختمان دیگر در گوشه و کنار شهر تهران هستند که پتانسیل تکرار فاجعه پلاسکو را بهخوبی در ظاهر خود نمایان دارند. این روزها کار رسانه و کارشناسان هشدار است برای حفظ و نگهداری آنچه هنوز از دست نرفته است؛ به امید اینکه گوش شنوایی پیدا کنند. ساختمان آلومینیوم در همان خیابان جمهوری و در چند صد متری ساختمان پلاسکو واقع شده است. این دو ساختمان را برج های دوقلوی تهران می نامیدند زیرا سازنده هردو این ساختمان یک نفر بوده و شرایط ساخت و ایمنی مشابهی دارد.
دردسرهای پنهان آلومینیوم:
رنگ رخساره ساختمان آلومینیوم، خبر می دهد از سر درون. ساختمانی به همان قدمت ساختمان پلاسکو و شبیه حرف H با 13 طبقه و اسکلت فلزی است. ورودی ساختمان نشانی از وسعت فضای داخل ندارد. طبقاتی تودرتو که با کاربری مسکونی و نهایتا اداری ساخته شده است اما عملا فضای تجاری دارد بدون اینکه مالک این ساختمان اقدامی برای تجاری سازی کرده باشد. بعد از حادثه پلاسکو گویا برخی ساکنان و مدیران این ساختمان به فکر پیشگیری افتاده اند. سر در ورودی ساختمان بنری نصب شده که به کسبه برای بیمه کردن مغازه های شان هشدار داده شده است.
این تذکر از سوی شورای ساختمان داده شده و نه مالک ساختمان. شورای ساختمان جمعی از منت خبین کسبه مستقر در این مکان است که دور هم جمع شده اند تا بتوانند به مشکلات کسبه و ساختمان رسیدگی کنند. در پیچ و تاب راهروهای باریک ساختمان، بیش از همه سیم هاي برقیاي که آویزان شده اند به چشم می خورد. سیمهای برقیاي که هر لحظه احتمال اتصال شان می رود تا به همان دلیلی که پلاسکو سوخت، به یکباره این ساختمان هم بسوزد و همه چیز از دست برود.
فقط 5 درصد از 600 واحد صنفی آلومینیوم بیمه هستند!
از مغازه دارها درباره بیمه مغازه های شان می پرسم. اگرچه صنف ساعت فروش ها که مواد قابل اشتعال در فضای کاری شان نگهداری می کنند اکثرا می گویند که مغازه های شان را بیمه کرده اند اما تعداد بیشماری از افراد ساکن در این ساختمان بیمه نیستند.
یکی از اعضای شورای ساختمان آلومینیوم به تعداد واحدهای صنفی موجود در ساختمان آلومینیوم اشاره کرده و گفت:« در اینجا بیش از 600 واحد صنفی وجود دارد اما فقط 5 درصد از کسبه بیمه هستند!»
این در شرایطی است که آلومینیوم، ساختمانی قدیمی است که درصورت آتش سوزی و رسیدن به موقع آتش نشانی با بهترین تجهیزات، ماشینها، راهی برای ورود جهت خاموش کردن آتش ندارند. از ضلع شمالی ساختمان که خیابان جمهوری است شاید بتوان آتش را مهار کرد اما در ضلع جنوبی ساختمان هیچ راه ورودی نیست. فضای درون ساختمان هم چندان بهتر از نمای بیرون نیست. در ابتدا و انتهای هر راهرویی یک کپسول آتش نشانی نصب شده است اما راهروها باریک و طولانی است. کابل های سیم بدون حفاظ در نیمه راه راهروها، رها شدهاند. انتهای ساختمان که می رسی، هیچ راهی برای خروج نیست. دریغ از یک پله اضطراری برای خروج از ساختمان در مواقع ضروری! با خود فکر می کنم کسبه اینجا هر روز در حاشیه معامله های شان، جان شان را نیز معامله می کنند.
سنگ اندازی های موجر برای مستاجر:
پای درد دل کسبه که می نشینی، مملو از نگرانی برای فردای شان است. به خصوص حالا که پلاسکو هم سوخته و نیست شده. هرکدام شان از ایمن نبودن ساختمان سخن می گویند و پیگیری ها و نامه نگاری های متعددی که به هرکجا که دستشان می رسیده، داشته اند؛ از بیت رهبری و نهاد ریاست جمهوری گرفته تا شهرداری. مالک به حرف هایشان گوش نمی دهد. از خرابی های ساختمان می گویند. راهروهای باریکی که چندسالی است به همت خود کسبه کف پوش های آن ترمیم شده است. از کابل های برقی می گویند که خودشان هزینه کرده اند تا شاید اندکی تجهیزات اولیه شان تامین شود. ساکنین ساختمان دور هم جمع شدهاند و برای خود شورایی انتخاب کرده اند. هرچند برای داشتن این شورا، بهای سنگینی پرداخته اند و بارها از سوی مالک سنگ اندازیهایی برای کسبه در سالهای گذشته وجود داشته اما در این سالهای اخیر با اقدامات مهمی که شورا برای مدیریت ساختمان داشته، ظاهرا مالک هم راضی شده است. مساله اینجاست که بعد از حادثه پلاسکو اعضای شورا درحال باطل کردن شورا هستند. آنها می گویند پس از این اتفاق نمی توانند پاسخگوی بی مسئولیتی های مالک باشند.
یکی از کسبه با گلایه از یک بام و دو هوای برخورد با ساختمان آلومینیوم می گوید: « وقتی پای عوارض دادن به شهرداری وسط باشد، با ملک های اینجا به عنوان ملک تجاری برخورد می شود و هزینه را خود کسبه باید پرداخت کنند اما وقتی پای ایمنی ساختمان و ارائه خدمات در میان باشد، مالک باید تصمیم نهایی را بگیرد. متاسفانه مالک این ساختمان و شهرداری هم با هم هستند و کسبههای این ساختمان نمی دانند دردشان را به چه کسی بگویند».
سکوت نمایندگان بنیاد در ساختمان آلومینیوم:
هرچه به طبقات فوقانی می رسم، شکایتها مستندتر و منطقی تر می شود. گویی نوعی نگاه فرادستی و فرودستی در میان طبقات جاری است. در طبقات میانی اعضای شورای ساختمان ساکن هستند. اعضا میگویند این روزهای اخیر و بعد از حادثه پلاسکو مالک ساختمان جلساتی را با اعضای شورا داشته است اما همه چیز به همین جا ختم نمی شود و عمق خرابی های ساختمان به اندازه تمامی این سالهایی است که به این ملک رسیدگی نشده است. به همانميزان نیز باید وقت گذاشت تا خرابی ها ، ترمیم و خطرات مرتفع شوند. به این طبقات هم هشدار داده اند که درباره مشکلات ساختمان با کسی گفتوگویی نشود. می گویند نمایندگان بنیاد خودشان در ساختمان مستقر هستند و بهتر است از آنها بپرسیم که با نامه های اخطاری شهرداری چه می کنند.